Simon Keats

Op het nieuwste album Falling Star probeert singer-songwriter Simon Keats (nom de plume van Paul Zoontjens, toetsenist van The Kik) zijn vinger te leggen op de tendensen van de tijd. We leren niet alleen het beest kennen waarop de tijdsgeest zich voortbeweegt. Maar ook neemt hij ons mee in een aangrijpend verhaal waarvan het fictieve personage James de hoofdpersoon is.

Daarmee kiest hij voor een stijlvorm die we kennen uit de rijke popgeschiedenis. Denk aan David Bowie’s Ziggy Stardust of Fatal Flowers’ Jimmy D. Is Back! De maker heeft een spiegel willen bouwen zo groot als de mensheid, maar vertelt een verhaal zo menselijk als u en ik.

Als we het gehele tijdpad van de mensheid volgen dan doemt er een patroon op. Het spel tussen chaos en orde hebben ons steeds in een andere fase gebracht. Ooit waren we jagers en verzamelaars, later boeren, dorpelingen, stedelingen. Elke fase kende zijn thema.

Heel vroeger was dat grip krijgen op de natuurlijke omgeving. Later werd dat grip krijgen op de onderlinge verhoudingen door middel van wetten. Daarna brak de fase aan van machten die wetteloos leken. Volgens Keats zitten we momenteel in de fase van de ethiek. De machtigen en succesvollen zien we één voor één van hun voetstuk vallen. De vraag of dat altijd terecht is wil hij niet beantwoorden met dit album. Hij wil wel een verhaal vertellen. Het is een diepmenselijk verhaal. Want zijn personage is ondanks zijn wetteloosheid nog steeds een man van twijfel, van zoeken naar de juiste weg en proberen te leven met het vernietigende oordeel van de wereld.

Om het verhaal optimaal tot zijn recht te laten komen is gekozen voor een nieuwe sound die uitdaagt. Af en toe kraakt en piept het. Dat is het geluid van strijd en weerstand. Keats kiest soms voor onorthodoxe songstructuren. Hier en daar zijn sterke indie-invloeden te horen. In de verte horen we ook echo’s van Americana, vertrouwd terrein voor deze muziekavonturier. Dan blaast een zacht briesje pedal steelgitaar door het geopende venster. 

De muzikale paden die elkaar kruisen maken dit album tot een overweldigend geheel. De zorgvuldig geschreven teksten geven je de idee dat je een muzikale roman aan het luisteren bent. De zorg die wordt besteed aan hoe het gespeeld wordt met o.a. Maarten van Damme (Wende), Arjan Spies (The Kik) en Wim Geenen (Admiral Freebee) onder leiding van producer Frans Hagenaars maakt het tot een tijdloos mozaïek van klanken. Niet voor niets dat enkele van de grootste talenten van ons land zoals Judy Blank en Stephanie Struijk hun stemmen hebben geleend aan dit album, Keats tweede fysieke release en zijn derde online.

Het jaar 2022 kan met dit meesterwerk sowieso niet meer stuk, maar vooral ook omdat Keats de meest spelende Nederlandse artiest zal zijn direct na de versoepelingen. Als hij niet speelt met The Kik dan toert hij wel met zijn eigen solowerk, en omgekeerd.