Simon Keats

Achter de schermen

Het laatste weekend in Amsterdam bij meester onder de meesters & legend that needs no further introduction Frans Hagenaars zit er op. Ik heb wel een risico genomen met Frans en de band, want ze zijn zo goed dat als het nu allemaal niks wordt het wel aan mij moet liggen! Hee, wacht 'ns even... da's niet de bedoeling! Gelukkig kunnen ze ook goed drinken en eten, dan hebben we in ieder geval deze fraaie herinnering nog (in het ergste geval....)

De drie laatste liedjes stonden op het menu en gek genoeg alledrie samen met anderen geschreven. We begonnen aan een liedje dat ik samen met Stephanie Struijk gemaakt had. Ik ken haar al sinds ze de Nederlandse pers bestormde onder de naam Stevie Ann. Haar kennis van de Amerikaanse muziek en taal zijn nog immer onaangetast. En is nog steeds zo'n waanzinnige zangeres/artieste/songwriter. Een eer mijnerzijds! Het liedje wordt een duet en is een gesprek tussen twee oud-geliefden. Speelse toenaderingen worden afgewisseld met sarcastische antwoorden. Laat dat maar aan ons over!

Het tweede liedje dat we aanpakten schreef ik met the-one-and-only Judy Blank. Nu ben ik sinds ik Mary Jane en 1995 gehoord heb helemaal fan van haar en ben duidelijk niet de enige. In songwriterkringen wordt zij beschouwd als 'the best next thing'. Het is een spannende en melancholische compositie geworden waarin we onze gezamelijke liefde voor Robin Williams (de overleden komiek) uiten. En nee, daar gaat het nummer niet over. Eerder over deze tijd en de modus dat de buitenwereld en je binnenwereld niet congruent lopen. In normale mensentaal; dat je de schijn op loopt te houden om te overleven. Het opnemen ging best lastig in het begin, we zaten lang te stoeien met de groove, tot ik op de boot waar we sliepen rond 04:00 wakker schrok en het ineens wist; Nettie Moore van Bob Dylan (Modern Times). Meer zeg ik niet...

Het derde liedje lag nog op de planken, nadat we ons daar in een vorige sessie op stukgebeten hadden. Het was een liedje dat ik samen met JP (Jan Peter Hoekstra) geschreven had. Aanvankelijk in een powerpop jasje. Maar ik dacht te horen dat het meer richting The Traveling Wilburys getrokken kon worden. Vorige keer leverde dat een frustrerend gevoel op dat ik behield tot aan de deuren van A Tavola (Italiaans eettentje), waar de weelde al het gevoel van ellende wegspoelde (wat een tent). Anyway, na veel gepuzzel kwamen we er godzijdank uit (en hoe!) en werd daar de laatste op de gevoelige band gelegd. Halleluja!
 

Dat was het weer even tot nu toe... U krijgt ook de groeten van mijn drinkebroeders Wim Geenen (op de drum), Maarten van Damme (op de gitaar) en Arjan Spies (op de basgitaar).

Spoedig meer nieuws!

SK