Single 1 van seizoen '18/'19: Free

De mooiste reizen ter wereld hebben allemaal één ding gemeen: ze beginnen thuis. Vanuit daar worden de eerste voetstappen gezet. Elke reis is daarna anders. Er zijn relatief korte reizen; denk aan de reiziger Gulliver die mot krijgt met kleine eilandbewoners. Er zijn relatief lange reizen, denk aan Odysseus, die pas na tien jaar en onmetelijke rondzwervingen weer huiswaarts keert. Maar in enkele zeldzame gevallen is het niet eens zeker dat de persoon ooit nog thuis komt. Tantalus werd door de Goden naar de onderwereld verbannen en moest een eeuwigdurende kwelling ondergaan.
Ik verwacht dat mijn reis minder drama zal bevatten en toebehoort aan de categorie korte reizen. Maar zoals bij elke reis begin ik ook thuis en thuis is voor mij Tilburg.

Na een bescheiden maar zeldzaam muzikale tour met Maarten van Damme vorig jaar en een fijne samenwerking op mijn album Space, besloot ik deze reis samen met hem te beginnen. We wonen zo’n twintig minuten van elkaar vandaan. Hij voorbij het station richting Noord, ik een paar minuten verwijderd van het centrum en de haven, vlakbij Oost. Als ik erheen fiets, dan kom ik voorbij de Spoorzone (oude fabrieken die inmiddels omgebouwd zijn tot kantoortjes en cafeetjes), de Besterd (een multiculturele straat met allerelei exotische winkeltjes en eetgelegenheden), het Wilhelminapark (vroeger vooral bezet door junks en heroïnehoertjes “zuigen voor tien euro”, maar nu een goed onderhouden familiepark) en dan de straat waar zijn sfeervolle jaren tien woning heeft staan – glas in lood, lange achtertuin, houten vloer. En de droom van elke muziekmakende man: een eigen studio, los van het huis.

Maarten kan ik inmiddels een vriend noemen; onze levens hebben zich een aantal keer eerder gekruist, zij het met de nodige tussenpozen.
Toen ik dertien was woonde ik in Breda en studeerde ik aan het Stedelijk Gymnasium. Via mijn schoolvriend Roemer leerde ik Maarten kennen. We richtten na een strenge auditie in Prinsenbeek de band ‘The Blue Notes’ op en gingen in zee met een drummer genaamd Eelce. We hadden geen bassist, maar gelukkig ook geen optredens. Wel hadden we een handje vol songs die we met veel enthousiasme speelden in het oefenhok van Eelce in het slechtere deel van Breda.

Rond mijn vijftiende verhuisde ik weer terug naar Tilburg (we verplaatsten ons veel in die tijd) en verloren we elkaar uit het oog. Mijn leven kabbelde wat voort tijdens en na de middelbare school met verscheidene bandjes en studies die geen grip op me kregen. Tijdens mijn tweede studiepoging – SPH -, stopte ik in het tweede jaar zonder medeweten van mijn ouders of vrienden. Ik had me ingeschreven op de Rockacademie in Tilburg en was goddank aangenomen. Op de eerste dag van school kwam ik Maarten weer tegen. Hij was toen al veel succesvoller dan ik. Met Abel had hij een nummer één plek te pakken en met Rosemary’s Sons toerde hij langs de grote podia en namen ze liedjes op met o.a. Ilse de Lange. Ik had die week een zangwedstrijd gewonnen in Café Uit voor tien man. Ik had het niet aan hem vermeld.
Toch was hij nog steeds de ouwe Maarten, eerder bescheiden dan op de voorgrond.
Ook op de opleiding gingen we min of meer onze eigen route (ik kan me niet herinneren dat we samen in een bandje hebben gespeeld), maar de vriendschap bleef.
Daarna zijn we allebei onafhankelijk van elkaar uitgevlogen om nu voor het eerst sinds The Blue Notes (25 jaar geleden) weer samen muziek te maken.

Alleen wij tweeën in een schuur, dat leek me een goed begin.
We namen op 05-01-2018 in Tilburg het liedje ‘Free’ op.

Proost.