Het verhaal achter 'Waiting'

VANDAAG IS DE RELEASE VAN HET LIEDJE 'WAITING' OP SPOTIFY OM DE GEBOORTE VAN BENJAMIN TE VIEREN!

Lieve Benjamin,

Je vader en moeder leerden elkaar kennen in 2014 na een live-optreden van The Kik in de Tivoli te Utrecht. Je moeder kwam eigenlijk voor het voorprogramma ‘The Black Marble Selection’, maar bleef toch nog even hangen om de band te zien. Ze raakten aan de praat en ze wisten zeker dat ze elkaar al eens eerder gezien hadden. (Zeggen dat je iemand al eens eerder gezien hebt is overigens alleen toegestaan als je dat ook écht meent, ander begeef je je op glad ijs, Benjamin. ‘Ik ken jou ergens van’ is namelijk de grootste dooddoener in het land der flirtenden!).

Maar met parelende condens op hun slapen, bleek dat dit gevoel gegrond was.

Gelukkig. Na het optreden bleef je moeder hangen in de backstage met de band, wat vriendinnen, de Marbles, hun aanhang en een zekere meneer genaamd Adriaan.

Het werd een dolle avond en je moeder besloot tussen al die jonge goden en getalenteerde mannen, uitgerekend je papa te kiezen om mee te sjansen. Je papa was natuurlijk maar wat blij!

Ze praatten over alles en nog wat en de eerste dates volgden. Ze hadden allebei een kinderwens, dat was wel duidelijk. Er was alleen een klein probleem, je moeder kon geen kinderen meer dragen. Het huisje waar het leven in moest groeien, was verdwenen. Je vader schrok. Hij wist eerlijk gezegd niet precies wat dit inhield voor de toekomst en het spookte door zijn hoofd.

Gelukkig was er meer liefde dan angst en ze besloten op onderzoek te gaan. Ze gingen zich concentreren op wat ze wél hadden. Namelijk je moeder had nog eitjes en je papa zaadjes en ze hadden goede moed en de kracht om bergen te verzetten.

Het eerste wat ze gingen doen, Benjamin, is op bezoek gaan bij de VUmc in Amsterdam. Daar werd bevonden dat Kims eitjes in topvorm waren!

Na een periode van de wens uitspreken en via via contacten opdoen, was het raak. Je ouders konden op gesprek bij een mevrouw genaamd Nadia in België. Dat was het vieren waard. Dit moest en zou het moeilijkste deel van het traject zijn, dat wisten ze zeker. Ze brachten het goede nieuws bij VUmc. Helaas kregen je ouders te horen dat dit geen optie was, gezien Nadia Vlaams was. Met die mededeling vielen veel voordelen ineens weg, namelijk met name dat het financieel gedekt zou zijn.

Ze staken de koppen weer bij elkaar en bekeken de overige opties. Ze kwamen uit bij Cyprus. Het prijskaartje deed alle betrokkenen de keel schrapen, maar nood brak wet. Je vader zag de bui al hangen, de ratels in zijn bovenkamer maakten overuren en hij kwam met een stoutmoedig plan. Hij besloot zijn talent in te zetten om de boel enigszins op het rechte pad te houden.

De strategie was eenvoudig maar doeltreffend. Mensen konden voor het traject geld geven als steun. In ruil daarvoor ontvingen ze een liedje. Om er zichtbaarheid aan te geven schoof je vader aan bij onder andere Omroep Brabant, NRC, Radio 1, Radio 2, Ouders van Nu, Linda, Telegraaf en een lokale talkshow genaamd Notenkrakers. Hoewel het allemaal op papier erg leuk lijkt, kwamen je ouders er snel achter dat meer bekendheid voor hun wens ook een schaduwkant had. Niet iedereen was even begaan als ze dachten en na het gevoel geleefd te worden en de angst vooral dat het een eigen leven zou gaan leiden, hielden ze voor een korte periode een media-stop. Ook besloten ze dat ze de grens legden bij het verschijnen op de televisie. Dat zou de zaak doen escaleren en waarschijnlijk krachten ontketenen die het geld niet waard waren.

Inmiddels was er ook contact gelegd met een ander medisch centrum, namelijk in Praag. Deze was eigenlijk vooral gericht op Pragers, maar een enkele keer wilden ze ook mensen buiten de stad helpen. Bijna elke dag waren er gesprekken met een contactpersoon genaamd Bea. Het voelde goed.

Maar alvorens ze die kant op konden, moesten ze aantonen dat ze geen ziektes hadden. Een periode van testen en de gang langs allerlei instanties was aangebroken!

Het positieve is dat je na de zoveelste keer bloedprikken al lang niet meer onder de indruk bent. En als je je kwakje in een potje moet doen en een andere dag terug moet komen omdat de desbetreffende arst niet aanwezig is, voel je je net zo klein worden als de pretvlek in de beker, die je licht trillend terug in je jaszak doet. Maar dat is wellicht wat teveel informatie voor nu. Ik zal je de weigering van een dokter hen te helpen aan een gezondheidsverklaring voor de kliniek in Praag ook besparen, omdat de angst groter was problemen te krijgen met de wetgeving, dan de liefde een nieuw leven ter aarde te helpen. Als er geen andere dokter ter plaatse was geweest die daar het probleem niet zo in zag, dan was door zo’n miniscuul radartje de hele operatie niet doorgegaan.

Kafkaëske praktijken dus, waar we gedurende de periode gewend aan geraakt waren.

Hoe dan ook.

Gelukkig lagen ze op het nippertje op schema, die gekke ouders van jou… op naar Praag. Ze hadden een betaalbaar appartement gevonden dat met het openbaar vervoer zo’n 20 minuten van het ziekenhuis af was. Daar zouden de stressmeters pas echt in het rood gaan schieten. Omdat het openbaar vervoer niet geheel betrouwbaar bleek en op tijd komen van cruciaal belang was, moesten ze uitwijken naar een optie die ze met veel weerstand omhelsden. De taxi’s in Praag doen wat taxi’s doen in elke grote stad: de toerist een oor aan naaien. Dat was dus geregeld niet een al te beste start van de dag.

De reden van hun komst was echter het allerbelangrijkst en het was prioriteit dat ze rustig bleven (of werden, het is maar hoe je het bekijkt). Het zaadje en het eitje moesten op een bepaalde manier samenkomen. En hoe elegant de medewerkers in het ziekenhuis ook waren, uiteindelijk is de handeling die je papa daarvoor moest verrichten toch best banaal te noemen. De stress bereikte een hoogtepunt in de wetenschap dat de wachtkamer goed gevuld was en er binnen een bepaald tijdsframe een buisje werd verwacht in het laboratorium. Tot zover het romantische gedeelte…

Dan is er in de loop van de week de stress of het allemaal gelukt was. Een telefoontje dat waarschijnlijk het hele traject afgeblazen moest worden, omdat bepaalde waardes niet duidelijk waren van je moeders bloed (dat voor de zoveelste keer afgenomen was), droeg niet bij aan de zo gekoesterde ontspannen sfeer.

Alles bleek een dag later toch medisch in orde en het nieuws dat ze begonnen met twaalf embryo’s maakten hen dolgelukkig.

Nadia verscheen op het vliegveld zoals ze gehoopt hadden: een opgeruimd humeur en zin in het grote avontuur. Je vader vertrok tegen zijn zin terug naar Nederland om de drukste week van zijn leven tegemoet te gaan. Een week lang ongeveer twee optredens per dag en een drie radio-interviews, terwijl zijn gedachten enkel bij jou waren.

De dagen waren meedogenloos: van de twaalf embryo’s was er uiteindelijk slechts één die goed genoeg was om terug te plaatsen. Ook waren er enkelen waarvan niet duidelijk was of ze het gingen halen. Je ouders en Nadia vestigden al hun hoop op die ene kans. Waar sommige stellen zich nog meerdere pogingen konden veroorloven, was dit hun lot.

Net voor het interview met Radio 1 was het nieuws dat, vlak voor de overplaatsing, je moeder zich terug moest haasten naar het appartement omdat het paspoort van Nadia vergeten was. Je kunt je voorstellen dat dat nogal een absurd beeld oplevert. Nadia in de teugels, de dokters klaar voor actie en je arme moeder op haar tandvlees op de achterbank van een chauffeur die haar nog wat meer geld uit haar portemonnee probeert te kloppen. Je vader moest het allemaal van een afstand horen.

10 oktober 2017 was de dag des oordeels. Je ouders, Nadia en haar man waren samen gekomen in je ouders huis in Tilburg. Stilzwijgend en glimlachend werd een bord boerenkool met worst gegeten. Om zes uur ’s avonds werd de huisarts van Nadia gebeld.

De vier hielden elkaars handen vast en de telefoon stond op spreaker. Dit was het gesprek.

Dokter: “De HCG-waarde is 230”.

Je ouders: <keken elkaar aan en wisten niet wat dat betekende>

Nadia: “…”

Man van Nadia: “Oh, dat hadden we misschien even moeten zeggen, alles boven de 5 is goed”.

De handen werden daar op die bewuste avond bijna samengekepen en er werd geproost met een Jip en Janneke champagne! God wat waren ze blij daar in dat eigenwijze stadje in het zuiden van het land. Er viel enorm veel van hen af en tegelijkertijd kwamen er natuurlijk in hetzelfde tempo vragen bij.

Er was namelijk niet veel tijd om stil te blijven zitten. Een goed portie onvervalst Kafkaësk gedoe wachtte achter de deur. 17 oktober reden ze naar Rotterdam voor een afspraak met de kinderbescherming. Een uur onderweg en bijna een half uur in de wachtkamer. De afspraak was zonder het te melden ziek naar huis gegaan. Zonder resultaat reden ze terug naar Brabant. Ze moesten dus nog enkele maanden wachten op goedkeuring van de Raad, zonder konden ze weinig beginnen.

De dag erna waren ze in Amsterdam, in gesprek met de advocaat. Zij benadrukte wederom dat dit toch wel een erg apart geval was. Maar ze zag mogelijkheden in de jurisprudentie omtrent soortgelijke gevallen. Het technische verhaal zal ik je besparen Banjamin, maar het proberen te begrijpen ervan voelt waarschijnlijk alsof je achterstevoren de uitgang van een labyrinth probeert te vinden na het nuttigen van een paar glazen whiskey. (Dat laatste gevoel ga je pas kennen als je wat ouder bent).

Je eerste keer op de gevoelige plaat was minstens zo spannend. Op 8 november was je nog steeds in de buik van Nadia, levend en wel. Wederom was er opluchting. Daarna waren er de 12 weken en 16 weken echo’s. Alles groeide en bloeide naar behoren. Toch waren we stiekem ook bezig met de 20 weken echo.

In januari 2018, moet je weten Benjamin, was minstens de helft van je vrienden aan een lichte griep, die gepaard ging met veel hoesten. Zo ook Nadia en je beide ouders. Bij Nadia was het op bepaalde punten zo erg dat iedereen dacht dat ze haar ribben gekneusd had. Ze was geheel niet in orde, lag ziek op bed en verloor door het hoesten bloed. Het vakantiegevoel was ver weg kan ik je zeggen.

Je vader in die periode zong voor het eerst geen koortjes samen met Arjan in The Kik, omdat zijn stem van de aardbodem verdwenen leek. Het was dus ook een vreselijke tijd voor de Nederlandse popmuziek.

Het goede nieuws, Benjamin, was dat je rond deze periode al door zoveel mensen geliefd was. Door familie, vrienden en kennissen van je ouders, maar ook door volslagen onbekenden, die hadden besloten een bijdrage te geven in donatie en steun betuigden in lieve woorden.

Ook zij waren opgelucht en blij dat je de 20 weken heelhuids had doorstaan. Iedereen was het er over eens: dat moet een sterk menneke zijn!

In huize Zoontjens werd ondertussen ook nog eens grondig gekeken naar de bezetting van de verschillende kamers. Iedereen was het er over eens dat de studiekamer de kinderkamer moest worden. Je vader was echter niet gek, hij eiste er de schuur voor terug. Samen met twee handige vrienden bouwde hij gedurende de maanden de schuur om tot een studio. Ook haalde je vader net voor zijn veerstigste zijn rijbewijs en ging hij nog eens naar de kapper. Je moeder was drukdoende met allerlei instanties en dingen als een kinderwagen, een paar rompertjes, een wieg, een maxi-cosi en van alles en nog wat.

Je vader was vooral bezorgd over de familiekas en met name de opdroging van de donaties. Samen met zijn goede vriend Thomas (eigenaar van de Cul) besloot hij een laatste draai te geven en de kas wat te spekken door een festival op poten te zetten. De naam werd ‘New Kid In Town’. De reacties waren unaniem erg postief. Veel mensen wilden zich belangeloos inzetten om jouw te steunen in je komst naar de aarde.

De band Malibu was bereid een volle set te spelen, evenals Chris en Hanna, Eva Bouwmeester, maar ook was er Farouk om zalige broodjes te barbecueën, Tommy van Berkel en Jules Kersten als d.j.-duo, Bart Zoontjens om tegen te tafelvoetballen, Marieke Duijsters en Kim Clausing die wilden schminken en de Cul die de plek beschikbaar stelde en nog een kleine donatie aan het geheel toevoegde. Het werd een mooie dag. Een iets te mooie dag kan je wel zeggen…

De brandende zon had veel mensen naar de zeeën en meren getrokken.

Toch was dat niet ieders keuze geweest en het was hartverwarmend te zien dat mensen ondanks de eerste echte zonnige dag sinds tijden, in de Cul stonden te ballengooien of te tafelvoetballen.

Ondertussen bleef je groeien en kwam de dag steeds dichter bij. En aldus geschiedde…

Op 19 mei 2018 was het wonder daar. Na 36 weken vond je het welletjes en ben je het einde van de tunnel op gaan zoeken. Iets te vroeg, dus je moest eerst wat aansterken.

Je ouders waren er op tijd bij, zij het niet op de plek die ze allemaal gedacht hadden.

Maandenlang hadden er gesprekken gelopen met de verloskundigepraktijk in Maastricht. Alles was besproken: de unieke situatie, de route na de bevalling en nog veel meer.

Op het moment suprême bleek het ziekenhuis in Maastricht vol. Er was niets aan te doen. De verloskundige adviseerde te wachten langs de snelweg op verder bericht. De man van Nadia dacht daar gelukkig anders over en racede naar Tongeren, waar ze goed opgevangen werden. Nadia en je ouders konden je elke dag zien en vertroetelen. Ondertussen was er nog een gesprek met de directeur en alle hoofden van alle afdelingen om het te hebben over onze unieke situatie en de wetgeving daaromtrent. En de advocaat raadde ons aan, ondanks de goedkeuring van de raad, de brief van Nadia en haar man waarin je ouders erkend worden als eigenlijke ouders, om je over de grens te vervoeren in een wagen die niet te traceren was naar je ouders. Maar daarover vertel ik je nog eens bij het haardvuur met cognac, orerend over avonturen die genesteld zijn tussen de sterren. 

Dus daar was je dan Benjamin, een klein perfect wondertje - eerst op de buik van Nadia en toen in de armen van je papa en mama.

Je bent geliefd.

Het wachten is voorbij.

<!--EndFragment-->